Sensizken ben..
Gülmedim..gülme kaslarımı calıştırdım yalnızca..Konusmadım..inliyordum adeta konuştuğumda,daha ilerisinde ağlıyordum.Ne kadar anlamsızdı konusmam,sen duymadıktan sonra.
Neseli ortamlar darlandırdı hep,balkonda yaşamaya basladım,sardunya saksısıyla beraber,onun gibi.Şu köşeden burnunu çıkaran arabanın icindeki sen oluverirsin de, o anı,dünyaya bedel o anı kaçıririm diye.Iliklerime işleyen soguga karsi,o köşeden ayıramadim gözlerimi,parlayan farlarin ardindaki sen olursan diye..Imkansızın içinde minicik bir umuda tutundum..
Sarkıları boşuna dinlemisim,onca zaman birsey ifade etmemiş bana meger,asıl şimdi..şimdi birden anlamlanmisti hepsi..hepsi,benim icindi,anlattigi bendim,bizdik..O köşeye bakarken mırıldandim birini,yine duymadin sen ama,kendime söylüyordum bu kez..ateş gibi akan yaslarim,donmus yanagimi isitiyordu.
Kar yağdığında,ellerimi ceplerime sokup amaçsızca yürüdüm,en basılmamiş yerlerine basarak..O koluna girerek yürüdüğümüz geceki gibi..kolumu kolunda hissettim her aninda,o paltonun elime degdigini..Üşümedim hiç..öyle yanıyordu ki yüreğim.
Hic üşenmeden her seferinde bakkala ben gidiyordum,ya da manava..Giderken bu yoldan,dönerken öbür..Ne işin vardi orada ama,ola ki…hem de yürüyerek ,o uzun siyah paltonla..kaldirimda,karşımda bitiverirdin belki,rastlaşırdık..Göz göze gelirdik;yüreğimden gözüme aksetmis bütün acımla gözlerine bakar,ta derinlerine,kalbine..yine onlarla sorardım..”neden…?”Sen başını öne eğerdin..daha önce bir kerecik gördüğüm gözyaşların süzülüp,birden nerede olduğunu umursamadan beni çekip,sarılıverirdin…”ben de dayanamıyorum,yeter,bitsin,dön bana..”derdin…
Ama siyah paltolulardan hic biri sen olmazdin ve ben kendimi evin kapısında,omuzumda sensizligim,yüreğimdeki bitiren aciyla buluverirdim..
O geceler..herkes uyurken,nasıl geçireceğimi bilemediğim..,uyku ilaci alsam,hep uyusam,uyusam da gunler,geceler hızlıca geçse..en sonundaki yeni güne senden ve bu ızdıraptan arınmış olarak uyansam..Filmlerdeki gibi..hafızamı kaybetmiş olmayı bu kadar isteyeceğim,mümkününü ciddi ciddi düşüneceğim,hic aklima gelmezdi..
Mecnun’u anlamistim..aşk birlikte degil,ayrıyken yasanıyordu..ama herkesin harcı degildi,hele benim hiç..
O hesaplar,kırgınlıklar..o bağrışma,anlaşmazlıklar..gece geç gelişin,beni oraya götürmeyişin,şu istedigimi almayışın,herseyi benden bekleyişin..yüzüme gülmeyişin,şunu ,bunu begenmeyişin..ve diğerleri..hepsi, hepsi bitmisti..
Kala kala acıtan güzel anılar kalmisti…Özlemle, kalbim dağlanarak hatırladığım her ayrıntısını..Mutlu geçmiş günler,tatlı anlar,anılar..bu kadar üzer miydi insanı,acıtır mıydı böyle..
Nasıl olmuştu o zaman bilmiyorum ama..anlamıstım..bedelı ne olursa,razıydım..sensız yaşayamayacak,gülemeyecek,göremeyecektim.Ya ikimiz,ya hiçbirimizdik..
