BAHÇELERİM SEN KOKUYOR!..

[sibela85]

Belki de sen hiç farketmedin;
Katrana kesilmiş gecelerin kayıp zamanlarında, yolunu şaşırmış bir minik yıldızı arar gibi gözlerinde ışık aradığımı...

Ve hiç farketmedin belki;
UMUDA KORKTUĞUNU!..
Yoo, bilmen gerekmiyordu aslında...
Belki güzelliği de işte buydu geçen zamanın!..
Belki bilseydin veya ben söyleseydim; bozulacaktı birşeyler...
Eğer bilinseydi veya ben söyleseydim; bozulacaktı birşeyler...
Eğer bilinseydi; bu ufka batmış en sivri tepenin karşı ufuktaki tepelere doğru niye sızlandığı anlaşılacaktı!..
Yeni doğduğu zannedilen bebeklere isimler konulacaktı!..
Umut yeni doğmadı ki aslında;
Ümitlerim hep vardı...
Sen, bana okunmamış bütün şarkıların bir gün okunacağını hissettirdin...
Sen bana anlatılmamış bütün masalların anlatılacağını...
Yazılmamış bütün şiirlerin yazılacağını...
Söylenmemiş bütüüün ninnilerin bir gün söyleneceğini hissettirdin...
Sen benim için hiçbir şey yapmadığını mı zannediyorsun?..
Veya şöyle de söyleyebilirim;
Senin bu yapmayışların yani hissettirişlerin olmasaydı, benim ne halde olacağımı bilmiyorsun!..
Belkisi yok, hiç farketmedin...
Üstelik, katrana kesmiş gecelerimde senin de bazı gecelerinin zifte boyanmış olduğunu görebiliyordum...
Ama sen varken de, görünürken de, karanlığa düştüğünde de zihnimdeydi ışığın, ve ben hep gidiyordum ardından!..

Çünkü sen UMUDA kokuyordun...
Bütün ninnileri hayalin fısıldıyordu kulağıma.
Ve şimdi;
TEŞEKKÜRLERİMİN ifadesi olarak sevgini ekiyorum bütün saksılara...
BAHÇELERİM SEN KOKUYOR!..
Ve hayalin hep umuda koşuyor.