kopkoyu bir yalnızlık demledim kendime...
yanında ne kızarmış ekmek,nede reçelli ekmekler.
önce bir eşik yaptım,en soguk en kalın mermerden.yetmedi.ardından bir sıra duvar ördüm,en kalın taş blogu ile,sadece bir sıra.yine yetmedi....ardından bir sıra,bir sıra daha.ben bir koydukça,beş koydu yaşam...örüldükçe örüldü,yükseldikçe yükseldi.duvarlarından ışık sızmıyordu.kopkoyu bir karanlık ördüm kendime.şimdi güneşin ne doguşu,ne batışı görünür oldu buralardan.yok artık mavinin yeşile çalan tonları.yok artık pembe,beyaz pastel bir bahar...
çok zamandır yagmura yakalanmadım.saçlarımdan süzülmedi damlalar.çok,çok zaman oldu pencerenin bugusunda bir resmin kayboluşunu beklemeyeli...
çok zaman oldu fotograf makinemle yaşamın bir karesini dondurmayalı.bir bahar dalından düşen çig damlasını yakalamayalı...
bir şelalenin sesini resmetmeyeli.çok zaman oldu kahkahaların sıgmadıgı bir adada bulunmayalı,sessiz bir film oynamayalı...
yüregim bir serçenin kanadı üzerinde atmıyor uzun zamandır.
kopkoyu bir yalnızlık demledim kendime.yanındamı???
sadece kalemim ve gözyaşlarımla ıslanmış satırlarım....
Konu: kopkoyu bir yalnızlık demledim... (Okunma sayısı 1073 defa)