Aşıklar sadece daha iyiyi umut etmeyi degil,
onu yapmak icin caba gostermeyi de ogrenirler.
Aski siradan seylerin tutsagi yapmak, onun tutkusunu almak
ve onu sonsuza kadar yitirmek demektir.
Gercek sevgi, kimin daha karlı cikacagini dusunmeden
bir insana vermeyi dusunmektir.
Engellere uzerinden asilacak firsatlar olarak bakarsak
sadece cozum bulmakla kalmayiz,
kendimizin genel sorun cozme yeteneklerimizi de artiririz.
Sevgi yetismek icin en verimli topragi sunar bize.
Sevgi, eski yaralari acmak degildir, onlari kapatmaktir.
Ayaga kalkip yasamaya devam etmek demektir.
Kalp; tutkularimizin yasadigi yerdir.
Cok narindir, kolayca kirilir ama inanilmaz derecede esnektir.
Kalbi aldatmaya calismanin anlami yoktur.
Onun yasamasi bizim durustlugumuze baglidir.
Yasam; sevgiyle de korkuyla da yurutulse her zaman
bir seruvendir. Korku; yasamin sinirlandirilmasidir, hayirdir.
Sevgi; yasamin ozgurluge kavusturulmasidir. "Evet" deyin.
Derdin ne kadar oturmus, gorunusun ne kadar umutsuz,
yanlisin ne kadar buyuk oldugu hic fark etmez.
Sevgiyi yeteri derecede anlamak hepsini yok edecektir.
Olgun insan, pek cok yol, pek cok cozum ve
pek cok sonuc oldugunu bilir. Sevgi kusursuzlukta israr etmez.
Ama kim oldugumuz ve nasil davrandigimiz arasindaki
onemli iliskiyi fark etmemizi gerektirir.
Ne kadar akilli ya da duyarli olursa olsun
herkesin yanlislik yaptigini ve herhalde de yapmaya
devam edecegini gorup bilmek rahatlatici bir seydir.
O yuzden; neden kusurlarimizi kabul edip,
insan soyuna katilmiyor ve rahatiniza bakmiyorsunuz?
Kendilerine inananlar ve yasadiklari an'a guvenenler
yasami en keyifli bulanlardir. Bunlar, gecmisin pismanliklar degil,
anilari depolayacak bir yer oldugunu, gelecegin korku degil,
umutla dolu olmasi gerektigini ogrenmislerdir.
Ve bizim sadece gunumuze ihtiyacimiz vardir.
Sevmekle gecen bir yasam; asla sIkisi olmayacaktir.
"SENI SEVIYORUM" demekten asla bikmayin ve sakinmayin.
Sadece kalp icin hasat zamani yoktur.
Sevgi tohumu sonsuza dek yeniden ekilmelidir.
*Leo Buscaglia*
