Yüreğimde ince bir sızı... Avuçlarımda kanıyor çiçekler. Gözlerimden kayıyor kelebekler. Tutunduğum dal uçlarında sararıp soluyor umutlarım. Bir Leylâ hatırına düştüğüm bu çöle Mecnûn kumlar gözlerimi kapatıyor. Eski bir köy evinin penceresinden el sallıyor yetim çocukluğum:
- Görüşeceğiz …
Uzunca bir yol... Ayaklarımın mecalini çoktan yemiş bitirmiş. Hasretim çamura saplanmış. Kızgın güneş altında eriyor ümitlerim. Hoyrat rüzgâr. Çekip alıyor yakamdan serinliğimi. Bir Şirin derdiyle delik deşik ettiğim Ferhat yüreğim feryat ediyor yarım bıraktığım her adımda. Ucu yırtık bir mektubun nemli yüzünden korkarak sesleniyor aşklarım:
-Görüşeceğiz …
Kaç güneş battı benim gözlerimde! Kaç mevsimi soldurdum yüreğimde! Kaç “Ah!”ın dizi dibinde eskittim masumiyeti! Kaç günahın kuyusuna kaç Yusuf yüzlü sevabı s/attım ben! Aslı’mı yitirdiğim ateşli ayrılıklarda bir Kerem eline düşüyor gözyaşlarım. Aynada göz göze geldiğimde utandı(rdı)ğım adam sessizce fısıldıyor:
-Görüşeceğiz …
Topraktan unutuşlarda eridiğinde yüzüm, vefasız kalplerden itildiğinde hatırım, bir kervanın ucuza sattığı bir Yusuf gibi düştüğümde gözlerden, geride kalan gömleğim düğüm düğüm konuşacak:
-Görüşeceğiz …
Bir hüznün gözünde büyüdüğünde acım, bir sevincin uzağında tutulduğunda adım, en fazla bir hıçkırık bile etmediğinde hatıram, sıcacık bir dudağa değecek bu sözlerim, taze nefeslere dolanacak hecelerim. Mezar taşını yazarmış gibi içten midir yazdığım? Ardımda sözcü olarak bırakmaya değer mi cümlelerim? Kalbimden taşıp da geldi kelimelerim? Bir haşir sabahı kendi yüzümün içyüzüyle, kendi sözümün özüyle
Görüşeceğiz…
alıntı
