* Say Ki...*
Benim yalnızlığım sende hep kalabalık kalacak...
Ben “yok”luk kararını çok oldu verdim bir “şeyler” in…
Kızıl akşamlara kalemimi kıralı uzun oldu…
İçimde birikenin ne olduğunu görmen çok zor…
Hiç bir “şey” bekleme benden…
Gelmedim…
Gülümsemedim say…
Yazmadım…
Dökmedim ruhumdaki uzaklar hevesimi dizeler yoluyla ruhuna…
Üflemedim en bilinmedik iklimleri tenine…
Çiçekler toplamadım ayak basılmamış topraklardan avuçlarına…
Dalıp dalıp gitmedim hiç bir su birikintisine…
An’lık şiirler dokumadım sayfalara…
Hala sorsan uzun,nefessiz bir yoldadır aklım…
Ki, bir uzansam,en uzak istasyonlara dokunabilecekken…
Çekilmedim…
Çekinmedim…
Buradayım…
En olunması gereken yerde…
Yağmurun denizle dans ettiği…
Salkım saçak söğütlerin gövdelerine yaslanıp kitaplar okuduğum yerde…
Yanıldığım,yaralandığım,belki de yenilendiğim…
Bir sokak kemancısının notaları altındayım…
Bazen öyle kırılmalar iliklenir ki dudaklarıma,
Meyve suları bile içilmez olur,tortulanır…
Dibine çöker…
İçinde kalır…
“İçimde kalır…”
“Bulanır…”
“Mavi” karışmış karlı o uzak yollardan geliyorum ben…
Tepkiliyim ruhumu bunca yalnızlığa sürükleyen gördüklerime,biriktirdiklerime karşı…
Hep tuhaf,bilinmez bir yalnızlık gizliymiş bütün kalplerde meğer…
Yalnızlık var olduğundan bu yana, “bunca ve onca kalabalıkmış” yeryüzünde meğer…
“Sen anlarsın” diyorlar…
Verecek ne cevabım,ne de cevapsızlığım yok!...
Suskunum…
Anlayışsızım…
Arada en olmaz yerde kulaklarıma çalınınca o şarkı, içimde tarifi mümkün olmayan kompozisyonlar birikiyor…
Girişi var, gelişimi yarım...
Sonucu ise çoğu kez ben de bulamıyorum…
Aramıyorum da…
Islak,yağmurlu karışımlarda çöl iklimine dönüşüyor aklım… Ellerimde,gözlerimde birikmiş, bütün kalabalık ortamlardan toplanmış eşsiz bir yalnızlık senfonisi şimdilerdeki…
Yokluk gibi bişey…
