Sevmek ne imiş bir gün anlarsın...
Uykuların kaçar geceleri,
Bir türlü sabah olmayı bilmez.
Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya,
deli bir uğultudur başlar,kulaklarda.
Kapanır yatağına çarezsizliğine ağlarsın,
Onun,unutamadığın hayali,
Sigaradan derin bir nefes çekmişcesine dolar içine.
Sevmek ne imiş bir gün anlarsın.
Bir gün anlarsın aslında ne kadar boş olduğunu herşeyin,
Şerefin,faziletin,iyiliğin,güzelliğin...
Gün gelir de sesini bir kerecik duymak için,
Vurursun başını soğuk taşlara,
Büyür incinmişliğin,kırılmışlığın.
Duyarsın ta dibinden acısını çaresiz kalmışlığın,
Sevmek ne imiş bir gün anlarsın.
Bir gün anlarsın ne işe yaradığını ellerinin,
Ne için yaratıldığını,
Bu iğrenç dünya'ya ne için geldiğini,
Uzun uzun seyredersin aynalarda güzelliğini,
boşuna gelip giden yıllarına yanarsın,
Dolar gözlerin,için burkulur,
Sevmek ne imiş bir gün analrsın.
Bir gün anlarsın acı tadını,
Sevilen dudakların,sevilen gözlerin erişmezliğini,
Uzanır ellerin gökyüzüne,
Ama çaresiz,
Ama yorgun,
Ama bitkin.
Bir zaman geçmiş günlerin hayaline dalarsın,
Sonra dizilir bir biri ardına gerçekler.
Sevmek ne imiş bir gün anlarsın.
Bir gün anlarsın hayal kurmayı,
Beklemeyi,umut etmeyi
Lanet edersin,yaşadığına,yaşattıklarına,
Bir kirli gömlek gibi yırtar,atarsın,
Seni Sevdiğimi o Zaman Anlarsın...
"Ümit Yaşar OĞUZCAN"